ΠΑΟΚ είσαι τόσο μακριά

Εδώ και κάποιος μήνες γράφω για τον ΠΑΟΚ, μετατρέποντας τα αισθήματα μου σε λέξεις και σαν τα μεταδίδω. Όταν αγαπάς και πονάς κάτι τόσο πολύ, το συναίσθημα είναι ο καλύτερος δημιουργός.

Κάθε λέξη, κάθε γραμμή γεμίζει την καρδιά μου με ευτυχία. Κάθε φορά όμως που ξεκινάω να γράψω δυο αράδες προσπαθώ να γεμίσω ένα κενό. Προσπαθώ να συμπληρώσω αυτό που οι συγκυρίες της ζωής μου στέρησαν. Αυτό που η μοίρα μου επιφύλαξε να βιώνω κάθε μέρα.

Ένα διπλό κενό.
Μακριά από την πατρίδα και μακριά από τον ΠΑΟΚ.

Κάθε αγώνα που παρακολουθώ προσποιούμαι ότι είμαι εκεί. Κάπου σε μια γωνιά του γηπέδου, ανάμεσα σε ασπρόμαυρες σημαίες. Κάτω από τον ουρανό της Θεσσαλονίκης. Ανάμεσα σε αδέλφια. Κάθε αμπαλαεο είμαι εκεί με τα χέρια ψηλά.

Κάθε κείμενο που γράφω είναι ο ομφάλιος λώρος που με ενώνει με την πατρίδα, με τον ΠΑΟΚ και την Θεσσαλονίκη. Κάθε περιγραφή την ζω πρώτα μέσα μου.


ΠΑΟΚ μου λείπεις κάθε μέρα, όπως μου λείπει το αεράκι του Θερμαϊκού, το σοκάκι που μεγάλωσα, η αλάνα που έπαιζα παιδί, τα παγκάκια της παραλίας που ερωτεύτηκα την γυναίκα μου.

ΠΑΟΚ είσαι τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά. Τόσο κοντά όσο η καρδιά μου.

Κάποια μέρα ίσως, ίσως να με αξιώσει ο Θεός να έρθω πίσω. Να αναπνέω τον Βαρδάρη, να αγναντεύω την θάλασσα από τα κάστρα, να ακούσω το βουητό της Τούμπας. Να δω τον Χαρούλη στα ασπρόμαυρα.

...
Ίσως μια μέρα να μην χρειάζεται να γράφω για να γεμίσω το κενό. Ίσως μια μέρα ο αετός που φτερουγίζει μέσα μου, να ελευθερωθεί και να πετάξει στα σοκάκια της πόλης που αγαπώ και θα αγαπώ όσο αναπνέω.

Φιλικά
New Yorker
newyorker4paok.blogspot.com